Rozdział 1 (dzień 150)

              - Jess!

            Krzyk siostry wyrwał mnie ze snu. Wyskoczyłam z łóżka, łapiąc po drodze broń i zbiegłam na dół. Rozglądałam się dookoła w poszukiwaniu potencjalnego zagrożenia, lecz go nie znalazłam. Weszłam do kuchni, gdzie moja siostra patrzyła rozradowana w kalendarz.

            - Wiesz jaki dziś dzień? – zapytała, a jej oczy błyszczały z podniecenia.

Usiadłam na krześle przy stole i przetarłam twarz dłonią. Za trudne pytanie jak na tę porę. Popatrzyłam na Elizabeth i na datę zakreśloną czerwonym markerem. Powoli kojarzyłam fakty.

            - Dziś są twoje urodziny! – pisnęłam, rozbudzając się natychmiast – Moja mała dziewczynka kończy dziś sześć lat.

            Złapałam siostrę w objęcia i w akompaniamencie jej radosnego śmiechu okręciłam się parę razy. Wszystko trwałoby dłużej, gdyby nie moja niezdarność. Wylądowałam na podłodze, a Eli upadła na mój brzuch, pozbawiając mnie tchu. Dziewczynka ześlizgnęła się ze mnie, widząc moje próby złapania oddechu. Popatrzyła na mnie przestraszona, lecz gdy posłałam jej słaby uśmiech, na jej twarzy ponownie zagościła radość.

            - Czy będę mogła nauczyć się strzelać? – spytała z nadzieją.

            - Nie – odpowiedziałam twardo – Jesteś za mała i nie będzie ci to potrzebne. Masz mnie.

            Mina małej zmieniła się diametralnie. Kąciki ust opadły, a oczy nie błyszczały już tak bardzo. Nie rozumiem jej chęci do nauki używania broni. Sama zaczęłam jej używać z czystej potrzeby ochrony siostry i brata idioty. Nigdy nie nauczyłabym się strzelać, gdyby nie zaistniała sytuacja. Nie wiązałam z tym swojej przyszłości i nie lubiłam widoku tego przedmiotu, bo kojarzył mi się z śmiercią, która jest teraz na porządku dziennym.

            Elizabeth wyglądała jakby miała się zaraz rozpłakać z rozczarowania. Nie chciałam, żeby jej urodziny zaczęły się tak kiepsko.

            - Hej – rzuciłam – Może zrobimy sobie mały wypad do miasta. Weźmiesz sobie jakąś zabawkę i zbierzemy składniki na jakieś ciasto?

            - Tak! – krzyknęła dziewczyna i rzuciła mi się na szyję.

            - Przebierz się w coś wygodnego i jedziemy.

            Shane zabiłby mnie za ten pomysł, ale jego nie ma. Nie ma go od czterech dni i nie wiem czy dalej mam oczekiwać jego powrotu. Myśl ta napawała mnie smutkiem. Całe moje dotychczasowe życie spędziłam z moim głupim bratem bliźniakiem, który był dla mnie najlepszym przyjacielem. Niepotrzebnie puściłam go samego.

XXX

            Zostawiłyśmy samochód na obrzeżach miasta i ruszyłyśmy w stronę centrum. Blond włosy Elizabeth podskakiwały do góry przy każdym żwawym kroku, stawianym przez dziewczynkę. Ubrała się trochę nie poważnie jak na taki wypad. Różowa długa bluzka do fioletowej spódniczki i czarne baleriny. No cóż, dziś są jej urodziny, więc nie mam serca zabronić jej takiego stroju. Plecak w kształcie głowy misia obijał się o jej plecy za każdym razem, gdy robiła piruet.

            - Skarbie, uspokój się – powiedziałam, chcąc ukryć zdenerwowanie.

Raz, jedyny raz zabrałam razem z Shanem siostrę na tego typu wyprawę. Skończyło się na tym, że, gdy mała zobaczyła zarażonego, zaczęła krzyczeć ściągając na nas całą ich zgraję. Po całym zajściu nie zabraliśmy jej więcej razy, pomimo błagań. Było to dla niej jakiegoś typu urozmaicenie czasu, który ciągle spędzała w domu lub na podwórku pod naszym czujnym okiem.

            - Dobrze – odparła, przybierając poważny wyraz twarzy.

            Pokręciłam głową, mając nadzieję, że nie popełniłam błędu, zabierając ją ze sobą. Widząc szyld jednej z miejscowych cukierni, chwyciłam dłoń Eli i pociągnęłam za sobą. Stanęłam przed wejściem i zamiast wejść do środka, najpierw zapukałam parokrotnie w szklane drzwi. Typowe postępowanie, które stosuję razem z bratem.

            Cisza.

            Weszłam do środka, a mały dzwoneczek zawieszony nad drzwiami, zabrzęczał cicho. Przeklęłam w myślach za ten błąd, który za każdym razem popełniam, odwiedzając tego typu miejsca, za co Shane wyśmiałby mnie. Zawsze go proszę, aby je ściągał, ale on chcąc zrobić mi na złość, zostawia dzwoneczki, bo ja twierdzi: oglądanie mojego przerażonego wyrazu twarzy i słuchanie wiązki przekleństw, skierowanych pod jego adresem to jak miód na jego serce. Jest idiotą po tym, jak i każdym względem, bo nawet najmniejszy dźwięk może przyciągnąć nieproszonych gości.

            Wzięłam jedno z krzeseł i zablokowałam nim wejście. Wyciągnęłam zza pasa broń i powoli kierując się w głąb cukierni celowałam przed siebie chcąc być przygotowaną w razie potrzeby obrony. Obeszłam cały lokal, ale jedynym zagrożeniem jakie znalazłam był nóż do krojenia ciasta, leżący na jednym z blatów.

            - Bierz wszystko, co może się przydać – powiedziałam do siostry i wskoczyłam na blat.

Patrzyłam jak dziewczynka biega od szafki do szafki, wyciągając najróżniejsze produkty, a następnie wrzucając je do mojego plecaka, który położyłam koło siebie. To ona jest dziś szefem, nie ja. Przerwała w momencie, gdy nie dało się już domknąć zamka.

            - Przesadziłaś troszkę – sapnęłam, zakładając na ramiona plecak.

            - Nie jestem pewna czy wzięłam wszystko – mruknęła i popatrzyła krytycznie na nasze otoczenie.

Popatrzyłam na siostrę mając nadzieję, że żartuje, ale jej wyraz twarzy wyrażał odwrotność moich nadziei.

            - To może teraz prezent? – zapytałam, chcąc szybko zmienić tor myśli dziewczynki.

            - Tak! – pisnęła, a ja posłałam jej karcące spojrzenie.

            Jedną dłonią złapałam Eli za ramię jej plecaczka, a drugą trzymałam kurczowo zaciśniętą na spuście pistoletu. Wyszłyśmy z kuchni, kierując się do drzwi. Przez okna rozejrzałam się dookoła, aby mieć pewność, że nic nam nie zagrozi. Puściłam siostrę i zdjęłam mały dzwoneczek, a następnie odsunęłam blokujące drzwi krzesło.

- Chodź, ale po cichu – szepnęłam.

            Dziewczynka pokiwała głową na znak, że zrozumiała moje słowa i wyciągnęła do mnie swoją dłoń. Chwyciłam ją mocno i wyszłyśmy na zewnątrz.

            Wiosenny i słoneczny dzień. Moja siostra miałaby wspaniałe urodziny, na które pewnie zaprosiłaby tuzin koleżanek z klasy. Westchnęłam i zaczęłam przypominać sobie w myślach trasę do sklepu z zabawkami. Był on bardzo blisko centrum, co oznaczało duże prawdopodobieństwo, że spotkamy jakiegoś zarażonego. Moje nadzieje związane z nie użyciem broni, rozwiały się. Obiecałam jej zabawkę, więc muszę dotrzymać danego słowa. Idąc przed siebie dokładnie ilustrowałam otoczenia, wyszukując jakichkolwiek oznak nadchodzącego zagrożenia. Nagle moja siostra przystanęła i zaczęła pociągać za dłoń. Spojrzałam na nią, a ona palcem pokazała różową sukienkę z tiulową spódnicą, wiszącą na wystawie.

            - Chcę ją zamiast zabawki – szepnęła, patrząc na mnie błagalnie.

Odetchnęłam z ulgą. Nie musimy iść do tego cholernego zabawkowego.

            - Poczekaj chwilkę.

Nie kłopocząc się ze sprawdzaniem czy ktoś jest w sklepie, weszłam do środka i szybko zdjęłam z manekina przedmiot pożądania mojej siostry. Wróciłam do niej z powrotem i podałam jej sukienkę, a ona o mało, co nie zemdlała z zachwytu.

            - Jest idealna.

            - Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin – mruknęłam z uśmiechem.

            Miasto było dziś spokojne. Nie mając w zasięgu wzroku żadnego zagrożenia, pozwoliłam Elizabeth wirować z sukienką wciągniętą przed sobą. Ten dzień byłby idealny, gdyby Shane był tutaj razem z nami.

            Gdy od samochodu dzieliło nas jakieś trzydzieści metrów, usłyszałam krzyki, dochodzące zza naszych pleców. Odwróciłam się gwałtownie, zagarniając Eli za siebie. Patrzyłam na koniec ulicy, czekając na rozwój wydarzeń. Zza zakrętu wybiegła czwórka chłopaków. Byli w fatalnym stanie. Jeden z nich kulał, a koszulka innego była cała czerwona i sądząc po dłoni, przyciskanej do boku, nadal krwawił. Za nimi podążała grupa zarażonych.

            Twarze wiecznie wykrzywione w grymasie bólu i całe czerwone od poparzeń, powstałych na wskutek bardzo wysokiej gorączki podczas śmierci, ubrania w strzępach i ciała z ubytkami skóry, co nie zmieniało faktu, że są martwi. Pierwszy szereg poruszał się naprawdę szybko, co musiało oznaczać, że są to świeżo zarażeni. Reszta grupy zombie powolnym i powłóczystym korkiem podążyła za przywódcami. Jeden martwy nie jest problemem, ale, gdy w grę wchodzi spora grupa, zaczyna się robić niebezpiecznie. Zombie się jak zwierzęta stadne. W grupie siła.

            - Jess zrób coś! – krzyknęła przestraszona Elizabeth.

            - Trzymaj – wcisnęłam jej w dłoń kluczki do samochodu – Biegnij i otwórz samochód. Ja im pomogę.

            - Jess!

            - Biegnij – rozkazałam siostrze i zaczęłam biec w stronę chłopaków.

            Zatrzymałam się w połowie drogi do nich i uniosła pistolet. Wiedziałam, że nie chybię. Dzięki godzinom spędzonym na nauce, ja i mój brat umieliśmy posługiwać się bronią na równi z policjantami sprzed wybuchu epidemii.  Oddałam pierwsze strzały, a zarażeni najbliżej czwórki upadli, powalając przy tym paru za sobą. Teraz uciekający powoli oddalali się od zagrożenia.

            - Szybciej! – ponagliłam ich i zaczęłam, wycofywać się w stronę samochodu.

Widząc, że są już blisko mnie odwróciłam się i wróciłam do siostry, która wychylała się przez okno na miejscu pasażera. Wskoczyłam do środka i nerwowymi ruchami zaczęłam odpalać silnik. Udało się dopiero za trzecim razem. Co chwilę zerkałam do tyłu, czekając aż chłopaki dobiegną do samochodu i wsiądą.

            - Szybko wsiadajcie – ponaglił jeden z nich resztę.

Trzaśnięcie drzwiczek i ruszyłam najszybciej, jak się dało, zostawiając za sobą pomniejszoną grupę zarażonych. Elizabeth klękała na siedzeniu i patrzyła z zafascynowaniem na czwórkę poranionych chłopaków.

            - Eli, usiądź normalnie – powiedziałam cicho do siostry.

XXX

            Zaparkowałam tuż przed wejściem. Elizabeth przybiegła po chwili, oznajmując, że dokładnie zamknęła bramę. Wyciągnęłam klucze ze stacyjki i długimi krokami podeszłam do drzwi frontowych, które szybko otworzyłam.

            - Idź to mojego pokoju i przynieś apteczkę – poleciłam siostrze, która podbiegła do mnie i patrzyła wyczekująco.

            - Którą? – zapytała.

            - Tą największą – mruknęłam i delikatnie pchnęłam ją w głąb domu.

            Chłopaki powoli wychodzili z samochodu i podtrzymując rannego blondyna, stanęli przede mną. Odsunęłam się na bok, tym samym pozwalając czterem obcym osobom wejść do mojego bezpiecznego domu, który był jedynym niezagrożonym miejscem dla pozostałości mojej rodziny. Jeżeli Shane wróci i zastanie ich tutaj najpierw zastrzeli mnie, a później ich.

            - Połóżcie go na kanapie – powiedziałam do nich, a oni wykonali moje polecenie bez sprzeciwu.

Po schodach zbiegła moja siostra, ciągnąc po podłodze niebieską walizkę. Wyciągnęła jej apteczkę z dłoni i pocałowałam w głowę.

            - Leć przebierz się w sukienkę i nie schodź, dopóki cię nie zawołam – szepnęłam – I żadnych „ale” – dodałam, widząc, że dziewczynka chce coś już powiedzieć.

Ze spuszczoną głową wróciła na górę, a ja obserwowałam ją do chwili, gdy jej blond czupryna znikła mi z pola widzenia.

            Spojrzałam w stronę salonu. Ranny chłopak był jeszcze bledszy niż w samochodzie, co oznaczało, że szybko się wykrwawia. Podeszłam do kanapy i otworzyłam apteczkę. Założyłam na dłonie parę rękawiczek i odsłoniłam ranę blondyna. Trzy głębokie zadrapania ciągnęły się po wystających żebrach.

            - Co mu się stało? – spytałam, wyciągając z torby wodę utlenioną i gazę.

            - Uciekaliśmy i wpadł na druty wystające z siatki – odpowiedział ciemnoskóry chłopak.

Pokiwałam głową i postanowiłam nie marnować czasu na rozmowy, tylko wziąć się do pracy. Przemyłam ranę przy czym nie obeszło się od syków bólu blondyna. Wyciągnęłam igłę oraz nić, chcąc zaszyć całość, lecz chłopak zaczął gwałtownie kręcić głową.

            - Trzymajcie go – mruknęłam, nie słuchając sprzeciwu rannego.

Praca poszłaby szybciej, gdyby nie próby ucieczki chłopaka, lecz nawet to nie przeszkodziło mi w wykonaniu zadania. Przemyłam żebra ponownie i uśmiechnęłam się do zgromadzonych, ściągając z dłoni poplamione krwią rękawiczki.

            - Kto kulał? – zadałam kolejne pytanie.

            - Ja – rzucił chłopak, którego włosy były w czerwonym kolorze, na który do tej pory nie zwróciłam uwagi.

Podeszłam do niego i pchnęłam na podłogę. Delikatna jestem tylko w stosunku z siostrą. Nacisnęłam na kostkę lewej nogi, a chłopak skrzywił się z bólu. Ściągnęłam jego buta i obejrzałam spuchnięte miejsce.

            - Trzeba nastawić – powiedziałam sama do siebie.

Usiadłam na jego wyprostowanej nodze, a każdy posłał mi dziwne spojrzenie, które zignorowałam. Wpadłam w medyczny amok, którego nic nie powstrzyma dopóki nie wypełnię zadania do końca.

            - Co ty… - zaczął czerwono włosy, lecz po chwili jego słowa zmieniły się w wrzask bólu, gdy nagle jego nogę wykręciłam, a coś w kostce przeskoczyło.

            - Skończyłam – powiedziałam radosnym tonem i wstałam – Rana opatrzona i zaszyta, a kostka nastawiona.

            Patrzyli na mnie z podziwem, który tak bardzo uwielbiałam widzieć w oczach innych. Dwa lata medycyny i lekcje u ojca lekarza nie poszły na marne. Teraz jest to dla mnie rzadkość, dlatego opuściłam głową, czując wstępujące na moje policzki rumieńce, które w połączeniu z bladą cerą są jak światło latarni w nocy. Ich spojrzenia są dla mnie komplementem.

            - Nie wiem… -zaczął ciemnoskóry.

            - Podziękujesz później – przerwałam mu i machnęłam dłonią – Teraz musicie się wykąpać, bo trochę cuchniecie i coś zjeść. Na górze pierwsze drzwi po prawej to łazienka, a w pokoju naprzeciwko znajdziecie jakieś czyste ubrania. Blondasku uważaj na szwy, a ty Czerwone Włosy na kostkę. Idźcie już – ponagliłam.

Chłopaki posłusznie powędrowali na górę, a ja posprzątałam zanieczyszczone przybory i wyrzuciłam do śmietnika w kuchni.

            - Eli! – krzyknęłam.

            Na schodach rozległ się cichy tupot i po chwili w framudze stanęła blond włosa księżniczka w różowej sukience. Podeszłam do dziewczynki z uśmiechem i biorąc za mała rączkę, obróciłam ją. Tiul zafalował, a Elizabeth zaśmiała się. Zaczęła podskakiwać i tańczyć po całej kuchni. Kręcąc z rozbawieniem głową, otworzyłam lodówkę i dokładnie obejrzałam całą jej zawartość.

            - Księżniczko, czego sobie pani życzy na obiad? – zapytałam, lekko kłaniając się przed siostrą.

Dziewczynka posłała mi szeroki uśmiech. Była przeszczęśliwa, że tak się do niej zwróciłam.

            - Twoją zapiekankę – odparła.

Zerknęłam jeszcze raz na wnętrze lodówki i jakimś cudem wszystkie potrzebne składniki były. Wybrałam wszystkie produkty i ustawiałam na blacie.

            Wiele osób, które przeżyły, mogły nam pozazdrościć wygód jakie sobie zapewniliśmy. Mamy prąd i ciepłą wodę, spory zapas jedzenia, sprawny samochód i motor, wysokie ogrodzenia, przez które nie przebije się żaden zarażony. Jestem pewna, że kiedyś to się skończy i będziemy musieli uciekać, ale mam nadzieję, że ta chwila nastąpi jak najpóźniej.

            Posypałam zawartość naczynia serem i wstawiłam do nagrzanego piekarnika. Pokiwałam głową z uznaniem i odwróciłam się do siostry.

            - Mogę obejrzeć bajkę? – zapytała.

            - Oczywiście, księżniczko – odpowiedziałem jej z uśmiechem.

Dziewczynka pobiegła do salonu i rzuciła się na kanapę. Usiadłam na krześle i obserwowałam piekarnik jakby miało to przyśpieszyć cały proces.

            Usłyszałam muzykę z bajki „Zakochany kundelek”, która była ulubionym filmem Shane’a z czasów dzieciństwa. Nadal nie może się oprzeć, aby nie usiąść i nie obejrzeć jej razem z Elizabeth przy każdej możliwej okazji.

             Nienawidzę siebie za to, że puściłam go samego na wypad. Mój brat jest jedyną osobą, która pomagała mi przetrwać każdą sytuację, a bez niego nie poradzę sobie. Fakt jest aroganckim i zbyt pewnym siebie dupkiem, który sądzi, że jest nieśmiertelny, ale brak jego powrotu dowodzi jego idiotyzmowi. Nie wrócił jest równe z nie żyje.

            Postawiłam naczynie z zapiekanką w momencie, gdy w wejściu do kuchni stanęły cztery osoby. Chłopcy byli czyści i przebrani w ubrania mojego taty. Zszokowani patrzyli na potrawę jakby nie mogli uwierzyć, że ona naprawdę tu jest.

            - Siadajcie – zachęciłam – Musicie nam wszystko opowiedzieć.

Pozwoliłam zjeść im w spokoju, aby dopiero później zabrać się za przesłuchanie. Nie wiem, co tu robią, ani jakie mają zamiary. Może teraz, gdy wiedzą, że mamy bezpieczne schronienie i wszystkiego pod dostatkiem zabiją nas i przejmą dom.

            - Zacznijmy od tego jak się nazywacie i skąd jesteście - zaproponowałam.

            - Ashton Irwin - zaczął jako pierwszy chłopak z kręconymi włosami i uśmiechem, który pokazywał jego dołeczki w policzkach - Calum Hood - brunet z ciemną karnacją - Michael Clifford - Kolorowe Włosy - I Luke Hemmings - blondyn z niebieskimi oczami - Jesteśmy z Jamestown, a nasze wybawicielki?

            - Jestem Elizabeth! - pisnęła moja siostra zachwycona obecnością nowych osób.

            - No tak - mruknęłam - To moja siostra Eli, a ja jestem Jess. Witajcie w Lewisville.

            - Komitet powitalny był bardzo szczęśliwy na nasz widok - powiedział Hood, na co się zaśmiałam.

            - Większość mieszkańców została zarażona podczas próby ucieczki - westchnęłam - Co was tu sprowadza?

            - To nie słyszałaś? - zapytał zdziwiony Clifford

            - O czym? - zmarszczyłam brwi.

            - W Portland rząd stworzył schron dla wszystkich, którzy przetrwali. Mówili przez radio.

Otworzyłam szeroko oczy, słysząc to. Jest szansa dzięki, której nie będę musiała się martwić o bezpieczeństwo siostry i brata. To jest to, na co tyle czekałam.

            - Wyruszamy z wami – postanowiłam bez dłuższego namysłu.

            Lewisville leże w Karolinie Północnej, co oznaczało, że, aby dostać się do Portland w Waszyngtonie będziemy musieli przejechać cały kraj. Boję się, że może podjęłam złą decyzję, ale w końcu nasze sielankowe życie w luksusach skończy się niespodziewanie, a my nie przetrwamy tego. Portland jest naszą jedyną nadzieją.

______________________________________________________________________

Hej! 

Rozdział naprawdę mi się podoba. Zawarłam w nim większość informacji, które chciałam Wam przekazać na samym początku.

Mam nadzieję, że się wam spodoba. :)

Do zobaczenia niedługo!